ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα στη Χρυσή Αυγή

Συγκρότημα Ποντίων του Παμποντιακού Συλλόγου «Η ΑΡΓΩ» τραγούδησε τα Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα στους βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

ΒΟΜΒΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟ... ΟΙ ΑΦΡΙΚΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ...!!!


Την νύχτα της Πέμπτης 20 Δεκεμβρίου 2012, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, Θεόδωρος, φιλοξενήθηκε επί μία ώρα στην εκπομπή των Γ. Πολίτη και Π. Γαβρά στην ΝΕΤ. Αντιπαρέρχομαι τα όσα φαιδρά είπε ο Διάδοχος του Αποστόλου Μάρκου για τους Αφρικανούς που ζούν φιλήσυχα στην Κυψέλη, ότι δεν πρέπει να δέρνουμε τους Αιγύπτιους μετανάστες στην Ελλάδα γιατί αυτό έχει αντίκτυπο στον Ελληνισμό της Αιγύπτου (σ.σ.: καμμιά εκατοστή γεροντάκια) κι ότι το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τα χρήματα που του στέλνουν οι Έλληνες, φτιάχνοντας σχολεία και νοσοκομεία για τους Μαύρους και φιλοδοξώντας να εξαλείψει το Έητζ από την Αφρική (σ.σ.: εδώ γελάνε)…

Θα μεταφέρω, ωστόσο, τι αποκάλυψε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας για τον φοβερό Ρατσισμό των Αφρικανών, για τον οποίο δεν βγάζουν άχνα οι εδώ υπερευαίσθητοι Αντιρατσιστές… Καταγράφω επί λέξει… ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ: «Οι εμφύλιοι πόλεμοι μαστίζουν την Αφρική, οι πόλεμοι μεταξύ τους. Πρέπει να το πούμε: Μιλάμε για τον Ρατσισμό των Λευκών, αλλά υπάρχει και ο φοβερός Ρατσισμός των Μαύρων ανάμεσά τους. Μεταξύ των Φυλών, από το ένα χωριό στο άλλο, από την μια γειτονιά στην άλλη. Ο καθένας Αφρικανός αγαπάει μόνο την Φυλή του. Πρέπει να τον μάθουμε να αγαπήσει την χώρα του και τον κόσμο πιο μακρυά, για να μπορέσει ο ίδιος να βοηθήσει τον εαυτό του»!..

Στο άκουσμα αυτών των λόγων από τα πιο αρμόδια χείλη για τον απερίγραπτο Ρατσισμό των Αφρικανών, η χριστιανοδεξιά οικοδέσποινα Πηνελόπη Γαβρά έσπευσε να διακόψει τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας αλλάζοντας θέμα συζητήσεως, για να μην ανεβάσει κι άλλο τα ποσοστά της η Χρυσή Αυγή… ΑΠΟΡΙΑ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Αφού είναι τόσο Ρατσιστές οι Αφρικανοί που μισούν θανάσιμα όποιον δεν ανήκει στην Φυλή τους, με τι κουράγιο Άγιοι Πατέρες, πάτε να τους διδάξετε την Θρησκεία της Αγάπης; Τώρα καταλαβαίνω γιατί 60 χρόνια Ορθόδοξης Ιεραποστολής στην Μαύρη Ήπειρο είχαν τόσο πενιχρά αποτελέσματα: Ούτε έναν Αφρικανό δεν έχετε πείσει να γίνει μοναχός γιατί οι Αφρικανοί θεωρούν παραφροσύνη την θεληματική αποχή από το σέξ και το ιδανικό της παρθενίας… Το 99% των Αφρικανών που βαπτίζονται Ορθόδοξοι το κάνουν για να εξασφαλίσουν δωρεάν φαγητό. Απόδειξις ότι μόλις οι Προτεστάντες και οι Ρωμαιοκαθολικοί τους «δωροδοκήσουν» με παραπάνω υλικά αγαθά, εγκαταλείπουν εν ριπή οφθαλμού την Ορθοδοξία. Ας τελειώσει το δούλεμα, Άγιοι Πατέρες… ΠΗΓΗ

Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ Η συσκευή “ΨΥΧΡΗΣ ΣΥΝΤΗΞΗΣ” για αστείρευτη ενέργεια, έφυγε από την Ξάνθη και πηγαίνει στον Καναδά...ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ.







Η συσκευή “Ψυχρής Σύντηξης” για αστείρευτη ενέργεια, έφυγε από την Ξάνθη και πηγαίνει στον Καναδά - Η Εταιρεία “ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ” κουράστηκε να περιμένει συμπαράσταση από το Κράτος - Εκατό (100) εκατομμύρια Ευρώ πρόσφεραν οι Τούρκοι για να μεταφερθεί η έδρα της Εταιρείας στην Τουρκία - Η ΝΑSA ενδιαφέρεται, η Ελλάδα όχι...

Τόπος των χαμένων ευκαιριών δεν είναι μόνον η Αλεξανδρούπολη αλλά και η Ξάνθη.
Θα θυμούνται ασφαλώς οι αναγνώστες της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΘΡΑΚΗΣ τα ρεπορτάζ που είχαμε δημοσιεύσει για την ίδρυση Εργοστασίου στην ΒΙ.ΠΕ Ξάνθης που θα συναρμολογούσε επιβατικά και αγροτικά αυτοκίνητα.
Επρόκειτο για μια πολύ μεγάλη επένδυση σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, που όμως έμεινε στα χαρτιά. Και μην την είδατε και μην την ακούσατε.
Άλλη μια παρόμοια περίπτωση που πριν από ένα χρόνο είχαμε παρουσιάσει, ήταν η επένδυση της Εταιρείας “ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ” για κατασκευή οικιακών συσκευών “Ψυχρής σύντηξης” που θα παρείχαν αστείρευτη ενέργεια.
Για την συνέχεια και την κατάληξη αυτής της ιστορίας διαβάστε τι έγραψε “ΤΟ ΒΗΜΑ
***
Η Ελλάδα της κρίσης μοιάζει απελπιστικά με το κουτί της Πανδώρας: μύρια κακά και μόνο ένα καλό – η ελπίδα – ήρθαν στο φως.
Η έσχατη τραγωδία μας είναι πως ακόμη και αυτή την ελπίδα αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να την κρατήσουμε στα χέρια μας και τη διώχνουμε στα πέρατα της Γης.
Για τι πράγμα μιλάμε; Για το καυτότερο μυστικό του πλανήτη, την πηγή αστείρευτης ενέργειας.
Πρόκειται για την «ψυχρή σύντηξη» που, όπως σας αποκαλύψαμε έναν χρόνο πριν (ΤΟ ΒΗΜΑ ), είχε πολλές πιθανότητες να υλοποιηθεί στην Ελλάδα, από την εταιρεία Δευκαλίων (Defkalion Green Technologies SA).
Τώρα, έπειτα από πολλές δοκιμές και κρίσεις τρίτων παρατηρητών, «Το Βήμα» επισκέφθηκε το εργαστήριό της και είδε ιδίοις όμμασι την εισαγόμενη ενέργεια να εξαπλασιάζεται στην έξοδο!
Ομως δεν πρόκειται να «δει το θαύμα» κανένας άλλος στη χώρα μας: την επόμενη ημέρα η Δευκαλίων τα μάζεψε κι έφυγε για το Βανκούβερ του Καναδά.
Είχε κουραστεί πια να περιμένει αυτό το άψυχο κράτος να της δώσει πλαίσιο λειτουργίας...
Αξίζει πολλαπλά να διαβάσετε τη συνέχεια αυτής της ιστορίας, όχι μόνο για την ευκαιρία να ξανασχηματίσετε το γνωστό πενταδάχτυλο σχήμα αλλά και διότι είναι μάλλον ο πρόλογος ενός νέου κεφαλαίου στην ιστορία της ανθρωπότητας!
Το 1751 ο γερμανός βαρόνος Axel Frederik Cronstedt έψαχνε σε ένα ορυχείο να βρει χαλκό. Αντ' αυτού ανακάλυψε ένα καινούργιο μέταλλο, που το ονόμασε τσαντισμένος «kupfernickel», δηλαδή «χαλκό του Διαβόλου». Το λευκό αυτό μέταλλο είναι το γνωστό νικέλιο, που βρίσκεται άφθονο και στη χώρα μας.
Η αλχημεία του «χαλκού του Διαβόλου»
Οι κυνηγοί της ψυχρής σύντηξης... στην ΕλλάδαΠολύ αργότερα, και ενόσω το νικέλιο έπαιρνε τη θέση του στη βιομηχανική επανάσταση με τις ποικίλες εφαρμογές του, κάποια περίεργα φαινόμενα απρόσμενης μεταστοιχείωσης άρχισαν να διαπιστώνονται στα εργαστήρια των επιστημόνων.
Συγκεκριμένα, στο τεύχος Ιουλίου του 1905 του περιοδικού The Physical Review ο βρετανός χημικός Clarence Skinner έγραψε:
«Κατά την πειραματική μελέτη της εμβάπτισης διαφόρων μετάλλων σε ήλιο παρατηρήθηκε ότι όσο προσεκτικά κι αν καθαρίζαμε το αέριο εμφανιζόταν επίμονα ακτινοβολία υδρογόνου στην κάθοδο».
Ακολούθησαν δεκάδες άλλοι με όμοιες διαπιστώσεις, σε βαθμό που ο καθηγητής του Πολυτεχνείου της Καλιφόρνιας (Caltech) Robert Millikan δήλωσε λίγο μετά τη βράβευσή του με το Νομπέλ Φυσικής - το 1923 - πως «οι πυρηνικές μεταστοιχειώσεις κατά την ηλεκτρική εκκένωση είναι ένα από τα εξόχως ενδιαφέροντα προβλήματα της σύγχρονης φυσικής».
Το 1926 οι καθηγητές Fritz Paneth και Κ. Peters αποφάνθηκαν ότι το παλλάδιο ήταν αυτό που επέφερε μεταστοιχείωση του υδρογόνου σε ήλιο κατά τα πειράματά τους, σε θερμοκρασία δωματίου.
Ο επιστημονικός κόσμος όμως ξέχασε τα επόμενα χρόνια να ψάξει άλλο το θέμα και... ξαφνιάστηκα περίεργα όταν άκουσα τον τεχνικό διευθυντή της Δευκαλίων Γιάννη Χατζηχρήστο να μου λέει - σχεδόν έναν αιώνα μετά - πως «δεν συζητάμε για πυρηνική ενέργεια αλλά για χημική ενέργεια που προέρχεται από μεταστοιχείωση».
«Δηλαδή τι κάνετε και πώς φθάσατε σε αυτήν;» τον ρώτησα.
Μου απάντησε πως έφθασαν διά της «εις άτοπον απαγωγής»:
Ο ιταλός χημικός Andrea Rossi είχε εντοπίσει τυχαία το φαινόμενο σύντηξης νικελίου και υδρογόνου αλλά, μη κατανοώντας το σε βάθος, δεν κατόρθωνε να ελέγξει και να σταθεροποιήσει τη διαδικασία.
Η ανεπάρκεια αυτή και το επιχειρηματικό του ολίσθημα να δώσει στην αμερικανική εταιρεία Ampenergo τα δικαιώματα μεταπώλησης στον Καναδά οδήγησαν στο «διαζύγιο» του περσινού καλοκαιριού μεταξύ της Δευκαλίων και της εταιρείας Leonardo Corp. του Andrea Rossi.
Τότε, «έχοντας διαβάσει όλη τη βιβλιογραφία των πυρηνικών αντιδράσεων χαμηλής ενέργειας (LENR)», μου είπε ο κ. Χατζηχρήστος, «αποφασίσαμε πως έπρεπε να δοκιμάσουμε αυτό που δεν είχε σκεφθεί κανένας άλλος. Φτιάξαμε μια ολότελα δική μας νέα μέθοδο, που επιτρέπει τη σύντηξη του υδρογόνου με το νικέλιο σε απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες».
Ήμασταν εκεί, στη δοκιμή!
Το ότι τα λεγόμενά του ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα το διαπίστωσα ο ίδιος, στον βαθμό που μου επέτρεπαν οι γνώσεις μηχανικού, όταν επιτέλεσαν για χάρη μου το πείραμα.
Μια διάταξη δημιουργίας πλάσματος θέρμαινε νανοσκόνη νικελίου στους 500 βαθμούς Κελσίου, επιφέροντας αλλοιώσεις στη δομή των ισοτόπων του νικελίου. Τότε, τρεις καταλύτες εισάγονταν στον θαλαμίσκο της αντίδρασης και ακολουθούσε ο διαχωρισμός του συμπιεσμένου διατομικού υδρογόνου σε ατομικό, μέσω ηλεκτροδιέγερσης.
Στην επόμενη φάση το μονοατομικό υδρογόνο πολωνόταν, μέσω επιμήκυνσης της τροχιάς του μοναδικού του ηλεκτρονίου - πράγμα που επέφερε και εκπομπή ακτινοβολίας γάμμα.
Ακολουθούσε η απορρόφηση της ακτινοβολίας γάμμα και η μετατροπή της σε θερμότητα.
Από την έναρξη αυτής της αντίδρασης και εφεξής δεν χρειαζόταν η περαιτέρω θέρμανση του νικελίου (σε αντίθεση με τη μέθοδο του Rossi) και η «καύση» μπορούσε να διαρκέσει μήνες.
Αρκούσε η εισαγωγή αερίου αργού για να διατηρείται το εσωτερικό του θαλαμίσκου στη σωστή πίεση.
Αξιοσημείωτο ήταν και το ότι η διαδικασία κλεισίματος του συστήματος ήταν ακαριαία, με απλό κλείσιμο της παροχής υδρογόνου, ενώ η διάταξη του Rossi απαιτούσε ώρες.
Το τελικό προϊόν της αντίδρασης ήταν φωτόνια στην υπέρυθρη κλίμακα, δηλαδή θερμότητα.
Η εξαγόμενη ενέργεια που είδα από το συγκεκριμένο πείραμα ήταν εξαπλάσια της εισαγόμενης. «Είναι η τελική;» ρώτησα τον κ. Χατζηχρήστο.
«Εχουμε φθάσει έως και 14πλάσια, αλλά δεν το ρισκάρουμε πριν βεβαιωθούμε ότι οι κεραμικές μονώσεις που χρησιμοποιούμε την αντέχουν» απάντησε.
«Πόσο νικέλιο απαιτείται για καύσιμο;» ξαναρώτησα. «Τα τρία γραμμάρια που βάλαμε στις 16 Ιουνίου, απ' ό,τι βλέπεις, δεν έχουν εξαντληθεί ως σήμερα (21 Νοεμβρίου) και έχουν την ίδια απόδοση.
Το μόνο που χρειάζεται είναι δύο λίτρα υδρογόνο στο εξάμηνο» απάντησε ο Αλέξανδρος Ξανθούλης αφοπλιστικά.
Η έξωθεν μαρτυρία
Στις 19 Οκτωβρίου 2012 η Δευκαλίων ανάρτησε στον ιστότοπό της (ΠΗΓΗ ) τα πρακτικά της αξιολόγησης λειτουργίας του αντιδραστήρα της, Hyperion Single Reactor Kernel, από ανεξάρτητο παρατηρητή.
Οπως ανακάλυψε και  δημοσίευσε το έγκριτο Forbes στις 20 Οκτωβρίου (www.forbes.com), το «τρίτο μάτι» ήταν ένα στέλεχος της NASA εδώ και τριάντα χρόνια, ο Michael A. Nelson.
O ίδιος ισχυρίστηκε ότι διενήργησε την πολύμηνη δοκιμή, επικεφαλής 11μελούς ομάδας, μόνο εκ μέρους του μη κερδοσκοπικού ιδρύματος New Energy Foundation (ΠΗΓΗ ) και όχι της NASA.
Αυτό τυπικά ισχύει, όμως γνωρίζουμε από την προϊστορία με τον Rossi ότι τόσο η διαστημική υπηρεσία των ΗΠΑ όσο και το ερευνητικό κέντρο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα.
Διάβασα το πρακτικό της εν λόγω δοκιμής και είδα ότι ο Nelson επιβεβαίωνε την επίτευξη περίσσειας ενέργειας στην έξοδο, έστω και τριπλάσιας - έναντι της εξαπλάσιας που είδα εγώ.
Αλλά σημείωνε και έναν των τριών καταλυτών που η Δευκαλίων κρατούσε μυστικούς: ανθρακικό κάλιο. Σκέφθηκα ότι οι άλλοι δύο θα ήταν βάριο και στρόντιο, αλλά ήταν μόνο μια εικασία.
Για το αν όντως εικάζουμε σωστά πως αυτό είναι το θεωρητικό υπόβαθρο της μεταστοιχείωσης που συμβαίνει στον αντιδραστήρα της Δευκαλίων δεν θα μπορούμε να γνωρίζουμε πριν η εταιρεία καταθέσει την αίτηση κατοχύρωσης της ευρεσιτεχνίας της για τη μέθοδο της κύριας αντίδρασης.
Αλλά αυτό δεν πρόκειται να το πράξει, για ευεξήγητους λόγους, παρά αφού πρώτα καταθέσει τις έξι πατέντες που έχει αναπτύξει για τα κεραμικά και το μπουζί του σπινθήρα πλάσματος και μόνο τον μήνα της εμπορικής κυκλοφορίας του πρώτου προϊόντος της. Και αυτό προβλέπεται για το ερχόμενο καλοκαίρι.
Γιατί έφυγαν από την Ελλάδα
Συζήτησα αρκετά με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Δευκαλίων Αλέξανδρο Ξανθούλη, τον τεχνικό διευθυντή της Γιάννη Χατζηχρήστο και τον διευθυντή μάρκετινγκ Συμεών Τσαλίκογλου για το τι συνέβη ώστε «να τα μαζέψουν και να φύγουν από την Ελλάδα» και το τι σχεδιάζουν να κάνουν εφεξής.
Μου αφηγήθηκαν όλες τις πτυχές της 18μηνης αναμονής τους να λάβουν από την Πολιτεία την ελάχιστη στήριξη που ζητούσαν: αναγνώριση του τομέα ερευνών τους ως μιας ακόμη πράσινης τεχνολογίας και ένα απλό δάνειο για την ολοκλήρωση των ερευνών και δοκιμών.
Ολες οι υποσχέσεις αποδείχθηκαν φρούδες, είτε από ανικανότητα των αρμοδίων να κατανοήσουν το θέμα είτε από «εσκεμμένη αδιαφορία» ή από σύγκρουση συμφερόντων με τους νυν ενεργειακούς προύχοντες της χώρας.
Μου είπαν ονόματα για όλη αυτή την ψυχοφθόρα λιτανεία που έζησαν, αλλά επέμειναν στο off the record.
Μόνο σε ένα ξέσπασμά του ο Γιάννης Ξανθούλης μού είπε: «Λίγο μετά το περσινό σας άρθρο στο "Βήμα" μάς ήλθαν για έλεγχο κατόπιν επώνυμης καταγγελίας ότι κατασκευάζουμε παράνομες γεννήτριες.
Οταν ο έλεγχος τελείωσε αποδεικνύοντας το ψευδές της καταγγελίας, ρωτήσαμε ποιος την έκανε και τότε, αυτομάτως, η καταγγελία βαφτίστηκε ανώνυμη».
Τον ρώτησα αν όντως η κυβέρνηση είχε θεωρήσει σοβαρή την προσπάθειά τους. Μου είπε:
«Αν η τεχνολογία μας δεν τους έπειθε, δεν τους έπεισε το ότι μας επισκέφθηκε ο ίδιος ο διευθυντής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NSA) για να ενημερωθεί; Δεν πήραν είδηση την επίσκεψή του όταν έκλεισαν τους δρόμους της Γλυφάδας για να φθάσει ως εδώ; Ή ότι μου ζήτησε ενημέρωση ο Μπαρόζο;».
Πλειοδότες οι Τούρκοι!
«Αλήθεια», τον ρώτησα, «ποιοι ξένοι σάς επισκέφθηκαν πρώτοι και πόσοι άλλοι μετά;».
«Πρώτοι ήρθαν οι Κινέζοι» μου είπε, «αλλά τα ήθελαν όλα δικά τους. Ακολούθησαν... οι πάντες. Σχεδόν όλα τα μεγάλα βιομηχανικά κράτη.
Τα λιγότερα ζήτησαν οι Τούρκοι, που μας έβαλαν στο τραπέζι μια επιταγή 100 εκατ. ευρώ, ζητώντας μόνο να μεταφερθεί η έδρα στην Τουρκία και να λέμε ότι η τεχνολογία είναι τουρκική.
Μας πρόσφεραν αυτά τα λεφτά όταν ακριβώς τα χρειαζόμασταν περισσότερο, αλλά δεν μας πήγαινε η καρδιά να δεχθούμε».
«Και τώρα; Γιατί στον Καναδά;». «Γιατί εδώ όχι μόνο δεν μας βοήθησε κανένα από τα ερευνητικά ινστιτούτα που απευθυνθήκαμε», είπε ο κ. Ξανθούλης, «αλλά έφθασε ο βουλευτής Κοντός της Ξάνθης να κάνει επερώτηση την άνοιξη στη Βουλή για τα... πυρηνικά απόβλητα που θα αποθηκεύαμε στο λιμάνι της Καβάλας!
Αντίθετα, ο Καναδάς μάς δέχθηκε χωρίς όρους. Και όχι μόνο μας επιχορηγεί και μας δίνει επίσημη άδεια λειτουργίας με την πιστοποίηση ότι δεν πρόκειται για συμβατική πυρηνική τεχνολογία, αλλά και μας διαθέτει δωρεάν τα εθνικά του ενεργειακά εργαστήρια για ό,τι χρειαστούμε».
«Πάντως», πρόσθεσε, «στον Καναδά μετακομίζουμε μόνο προσωρινά, μέχρι να ολοκληρωθεί η φάση πρωτοτυποποίησης, βιομηχανικών δοκιμών και έγκρισης παραγωγής και διάθεσης βιομηχανικού προϊόντος.
Επειτα από το πολύ τρία χρόνια σχεδιάζουμε να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας. Αλλωστε ο συνολικός σχεδιασμός μας είναι για μια εταιρεία με θυγατρικές σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη, καθώς ο στόχος μας είναι να αδειοδοτούμε την κατασκευή των συστημάτων μας από τρίτους. Εμείς θα παρέχουμε μόνο την πρώτη ύλη, την ειδικά διαμορφωμένη νανοσκόνη νικελίου».
Και όντως, διαβάζοντας το επιχειρηματικό σχέδιο της εταιρείας είδα ότι έχουν τόσο τις προδιαγραφές άνετης προετοιμασίας στον Καναδά όσο και της μετέπειτα εμπορικής επιτυχίας:
Για κάθε δολάριο που θα ξοδεύουν ως εταιρεία στον Καναδά, η τοπική κυβέρνηση της Βρετανικής Κολομβίας θα βάζει άλλα τρία.
Οσο για τις προοπτικές, με κόστος μεγαβατώρας (MWh) λιγότερο από 5 ευρώ με τον αντιδραστήρα της (έναντι 107 ευρώ/MWh των φωτοβολταϊκών), η Δευκαλίων προσδοκά στο πενταετές πλάνο της να έχει το 2017 καθαρά κέρδη ύψους 19 δισ. ευρώ!
Ηδη έχουν συνάψει προκαταρκτικές συμφωνίες για αδειοδότηση κατασκευής με εταιρείες από 80 χώρες.
Αλλά και οι μεγαλύτεροι κατασκευαστές αεροπλάνων, αυτοκινήτων, σιδηροδρόμων και πλοίων του πλανήτη έχουν ήδη ζητήσει κοινή έρευνα και ανάπτυξη κινητήρων για τους τομείς τους.
«Και οι πετρελαιάδες;» ρώτησα. «Δεν θα σας πολεμήσουν;».
Η απάντηση του κ. Ξανθούλη ήταν: «Αν είχαμε ξεκινήσει αυτή τη διαδικασία 10 χρόνια πριν, θα ήμασταν τώρα νεκροί. Αλλά τώρα, όπως μου είπε ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της Exxon, δεν μας βλέπουν ανταγωνιστικά. Πολύ απλά, όπως μου είπε, σε δύο-τρία χρόνια θα μας κάνουν μια προσφορά εξαγοράς που δεν θα μπορούμε να αρνηθούμε».
Διασταύρωσα αυτή τη νέα προσέγγιση των πολυεθνικών του πετρελαίου με μια κίνηση της Shell: μέσω του προγράμματος «Shell GameChanger» επιζητεί συνεργασία με ερευνητές της ψυχρής σύντηξης. Προφανώς, τους βλέπει πολύ πιο σοβαρά απ' ό,τι οι δικοί μας ιθύνοντες.
Το «μαγικό» κουτί
«Για εμάς, τους απλούς καταναλωτές ενέργειας, ποιο θα είναι το τελικό όφελος;». «Οτι αγοράζοντας με 5.500 ευρώ ένα κουτί μισού κυβικού μέτρου των 45 KW θα ξεχάσετε το κόστος ενέργειας του σπιτιού σας» μου απάντησε.
Το μόνο που έμεινε αναπάντητο στον νου μου ήταν πόσο θα ισχύσει η διακηρυγμένη εμμονή της Δευκαλίων στη «μη χρήση της τεχνολογίας της για στρατιωτικούς σκοπούς».
Απ' ό,τι έμαθα εκ των υστέρων, μία από τις άδειες χρήσης που της ζήτησαν στον Καναδά ήταν για αξιοποίηση τέτοιας πηγής ενέργειας σε υπερελαφρά τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια (UAV). Και τότε θυμήθηκα μία ακόμη στιχομυθία μου με τον τεχνικό διευθυντή της Δευκαλίων:
«Αν υποψιάζομαι σωστά», του είχα πει, «η τεχνολογία σας δεν ανατρέπει απλά την ενεργειακή οικονομία του πλανήτη αλλά επιτρέπει ακόμη και το όνειρο για διαστρικά ταξίδια».
Μου απάντησε: «Γιατί νομίζεις ότι η NASA ενδιαφέρεται τόσο πολύ για εμάς;».
***
Σημείωση Ε.Θ.
Επιφυλάξεις για την επένδυση της Εταιρείας ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ στην Ξάνθη είχαν διατυπωθεί, από την πρώτη στιγμή της εξαγγελίας, κυρίως από εφημερίδες της Ξάνθης.
Υπήρξαν μάλιστα και ειρωνικά και υποτιμητικά δημοσιεύματα γι' αυτήν την εφεύρεση του Αιώνα.
Τώρα η Εταιρεία φεύγει από την Ελλάδα, των... τοπικών κοινωνιών που λένε ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Και εμάς τους Θρακιώτες μας δέρνει η φτώχεια και η ανεργία.
Άξιος ο μισθός μας.
Σ.Κ.                                                                                                                                                          ΠΗΓΗ

ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ !!!!!!!!!



Τίποτα δεν είναι όπως παλιά, τίποτα δεν έχει μείνει από κείνη την ζεστασιά των ανθρώπων, εκείνη την ζεστασιά που έκανε τον χειμώνα καλοκαίρι μέσα στις καρδιές μας.
Τίποτα δεν έχει μείνει από την ζωντάνια των ανθρώπων, εκείνη την ζωντάνια που την έβλεπες από τον έφηβο που ξεκινούσε να ονειρεύεται τα πρώτα του όνειρα, μέχρι τον παππού που περπατούσε με ψηλά το κεφάλι γεμάτος περηφάνια.


Τίποτα δεν έχει μείνει από τις παρέες των φίλων, εκείνες τις παρέες που κάθε χρόνο στις γιορτές μαζευόταν στα χωριά για να τραγουδήσουν, να πιουν λίγο κρασί, να μοιραστούν τον χρόνο που πέρασε και να ευχηθούν για τον επόμενο.
Τίποτα πλέον δεν είναι είναι όρθιο, και δεν μιλάω για τα σπίτια και τα δέντρα, αυτά είναι όρθια και μας κοιτάζουν να καταρρέουμε.
Μας κοιτάζουν να μην μπορούμε να σταθούμε όρθιοι μπροστά στον εαυτό μας.
Μας κοιτάζουν να καταρρέουμε μαζί με  τις ευχές μας, μαζί με τα όνειρά μας.
Οι ευχές μας καταρρέουν την ίδια στιγμή που τις ξεστομίζουμε, καταρρέουν γιατί δεν τις πιστεύουμε, και όταν κάτι δεν το πιστεύουμε δεν έχει την δύναμη να πάρει σάρκα και οστά.
Τα όνειρά μας πλέον έχουν ξεθωριάσει, έχουν γίνει σκιές, έχουν γίνει φιγούρες που είναι αδύνατον να τις πιάσουμε, πεθαίνουν, πεθαίνουν όχι γιατί έχουν γεράσει, αλλά γιατί δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα ζήσουμε, δεν μπορούμε ούτε καν να τα αγγίξουμε.
Και όταν δεν μπορούμε να ευχηθούμε στον φίλο μας να ζήσει τα όνειρά του, τι μπορούμε αλήθεια να του ευχηθούμε;
Φτάσαμε σήμερα να ευχόμαστε να έχουμε την υγειά μας, το ευχόμαστε όχι για να χαρούμε την ζωή μας αλλά γιατί αν την χάσουμε δεν θα έχουμε ούτε την τιμή να πεθάνουμε αξιοπρεπώς.
Και μόλις χθες όταν σηκώσαμε τα ποτήρια για να κάνουμε μια πρόποση  δεν άνοιγε κανένα στόμα.
Η σιωπή έγινε πιο δυνατή από την ευχή, της δώσαμε την δύναμη να κυριεύσει την καρδιά μας, σωπασαμε και αυτή η σιωπή είναι σαν θηλιά που σε πνίγει αργά και βασανιστικά.
Είναι η σιωπή της ματαιοδοξίας, είναι η σιωπή της δειλίας, είναι η σιωπή της υποδούλωσις, είναι η σιωπή που δεν αντέχει καμία καρδιά.
Και πριν χαθώ μέσα σ’ αυτήν την σιωπή πάνω στο τσούγκρισμα των ποτηριών τόλμησα να ευχηθώ ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!!!!!!!!!!!!!!!
Ανατρίχιασα όταν το είπα, ανατριχιάζω και τώρα που το γράφω.
Το νιώθω πως είναι αληθινό, το νιώθω να ηλεκτρίζει όλο μου το είναι, να παίρνει τον φόβο και την μιζέρια και να μου δίνει φτερά.
Νιώθω αυτήν την ευχή αληθινή όσο ποτέ άλλοτε.
Την αλήθεια της την είδα στα πρόσωπα των φίλων μου που χαμογέλασαν και σήκωσαν το κεφάλι τους.
Τους ένιωσα μέσα μου, με νιώσανε και αυτοί.
Ένιωσα να ζωντανεύει όλος ο κόσμος μου μέσα από το ζωντάνεμα των φίλων μου.
Τα μάτια μας δάκρυσαν από χαρά, δάκρυσαν γιατί ακόμη μπορούν και βλέπουν το όνειρο.
Οι καρδιές μας χτυπήσανε δυνατά και γρήγορα, χτυπήσανε γιατί είναι ζωντανές, είναι ζωντανές και θέλουν να χτυπούν ελεύθερα.
Αυτή την ευχή θα κάνω σήμερα, αυτήν την ευχή θα κάνω κάθε μέρα σε μένα και στους φίλους μου.
Αυτήν την ευχή νιώθω μέσα μου και θα την φωνάζω δυνατά !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Λοιπόν αδέρφια ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ !!!!!!!!!



Άκης κουστουλιδης

ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΩ ΕΓΩ,ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΕΙΣ ΕΣΥ,ΠΩΣ ΘΑ ΓΕΝΟΥΝΕ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΦΩΣ;

Τον πιο παλιό καιρό ζούσε εδώ μία κοινότητα Ανθρώπων. Γύρω απ’τις τρεις μεριές του οικισμού, ήταν το Μαύρο Δάσος. Και από την τέταρτη, η απέραντη στέπα. Για πολύ καιρό ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν γαλάζιος, και έτσι οι Άνθρωποι ήταν γενναίοι και ευτυχισμένοι.

Μα κάποια μέρα, ήρθανε απ’την στέπα άλλοι Άνθρωποι, πιο νέοι, πιο βάρβαροι, πιο δυνατοί και έδιωξαν τους πρώτους, βαθιά μέσα στο Μαύρο Δάσος. Έλη τους περικύκλωσαν και βάλτοι και το σκοτάδι ήτανε πυκνό. Άρχισαν να πεθαίνουν, ο ένας μετά τον άλλο, απ’τα κουνούπια και τον μολυσμένο αέρα. 
Τότε, γυναίκες και παιδιά, αρχίσανε τους θρήνους και όλοι μαζί καθίσαν να σκεφτούν σαν τι θα κάνουν.
-Δυό δρόμοι ανοίγονται για μας.
  • Ο ένας, προς τα πίσω. Μα εκεί, βρίσκονται οι δυνατοί εχθροί μας.
  • Ο άλλος μπροστά, πέρα απ’τα Μαύρα Δάση, εκεί που τα μεγάλα δέντρα, με τα πανίσχυρα κλωνιά τους αγκαλιάζονται κι οι κόμποι απ’τις γυμνές τους ρίζες βυθίζονται βαθιά, στη λιπαρή τη λάσπη.
Και το σκοτάδι ήταν πυκνό και τα μεγάλα δέντρα –δέντρα πέτρινα- στεκόντουσαν βουβά και ακίνητα, μέσα στο μαύρο θάμπος και πιο σφιχτά πλησίαζαν το να το άλλο, τριγύρω στους Ανθρώπους. Μα εκείνοι είχαν συνηθίσει την απλωσιά της στέπας και πιο πολύ τους στένευε το Δάσος, παρά θηλιά κρεμάλας στο λαιμό τους.
Και η Ώρα χτύπησε Έντεκα. Και όμως, κάποτε ήταν δυνατοί και θα μπορούσαν να νικήσουν. Μα τώρα, κάτω απ’τα πυκνά κλαδιά, χάθηκε η ψυχή και –ίσως- το σώμα. Και οι θρήνοι γέννησαν την Φρίκη. 
Και οι Μάνες κλαίγανε τους πεθαμένους. Και οι ζωντανοί αλυσοδέθηκαν από τον Φόβο. Λόγια δειλίας άρχισαν να ακούγονται μέσα στο Δάσος. Και ήθελαν στους εχθρούς να παν και γονατίζοντας να τους προσφέρουν τη λευτεριά τους.
Και είπε ο Ντάνκο:
-Σύντροφοι, δεν κυλάει η πέτρα με την σκέψη μόνο. Όποιος δεν κάνει τίποτε, δεν του συμβαίνει τίποτε. Γιατί να σπαταλιέται η δύναμή μας στον καημό; Πάμε στο Δάσος και ας το περάσουμε ως πέρα. Σίγουρα θα χει κάποιο τέλος. Όλα στον Κόσμο έχουν ένα τέλος. Εμπρός λοιπόν!
-Οδήγησε μας, με μια φωνή είπανε όλοι. Και ξεκίνησαν.
Και σε κάθε βήμα, ο Βάλτος –άπληστο σάπιο στόμα- καταβρόχθιζε Ανθρώπους. Σαν φίδια απλωθήκανε παντού οι ρίζες και κάθε βήμα το πληρώνανε με αίμα. Περπάτησαν πολύ καιρό και όλο πύκνωναν τα σκοτάδια. Κουράστηκαν και άρχισαν να γκρινιάζουν για τον Ντάνκο και έλεγαν πως, άδικα, νέος και άπειρος τους έσυρε εδώ κάτω –κι ας είχαν όλοι τους συμφωνήσει.
Και κάποτε, στο Δάσος μπόρα ξέσπασε. Και έγινε το σκοτάδι πιο μαύρο και απ’της Κόλασης τις νύχτες. Μα ο Ντάνκο περπατούσε πάντα εμπρός. Και τα κλαδιά των δέντρων τους κυκλώσανε. Και κεραυνοί σκίζανε τον αιθέρα. Όλο δυνάμεις και πιο λίγες τους απόμεναν. Μα εκείνος περπατάει πάντα μπρος –«ένας αυτός, και ζει για χίλιους». 
Τσάκισαν και έχασαν το θάρρος τους και ρίξανε το φταίξιμο στον Ντάνκο.
-«Σας οδηγώ εγώ», μας είπες! -Σας οδήγησα. Μα εσείς; Σέρνεστε όλο πιο πολύ στη λάσπη, μπουσουλώντας με τα τέσσερα, σα ζώα. Σκοτείνιασαν τα μάτια τους και φάνηκε μέσα σ’αυτά η λάμψη του θανάτου. «Κοίτα τους», μονολόγησε, «πριν όλοι φίλοι, τώρα όλοι τους θηρία» και λάμψανε τα μάτια του σαν φάροι. Και βλέποντάς το αυτό, σκέφτηκαν πως τρελάθηκε και πως, γιαυτό -έτσι ζωηρά- φλογίστηκε η ματιά του και φυλάχτηκαν. Και σαν κοπάδι λύκων –που θήραμα μυρίστηκε- μαζεύτηκαν, γιατί περίμεναν πως θα ριχτεί πάνω τους πρώτος. Και άρχισε να στενεύει γύρω του ο κλοιός. Και αυτός κατάλαβε τη σκέψη τους και η σκέψη γέννησε στην φλογερή καρδιά του το παράπονο. Και όλο το Δάσος άρχισε να ψέλνει το μαύρο, πένθιμο τραγούδι του. Και ο κεραυνός βροντάει και η βροχή πέφτει ασταμάτητα.
-«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως;» φώναξε, κι απ’τη Βροντή πιό δυνατά. Και έσκισε με τα χέρια του το στήθος του και έβγαλε από μέσα την καρδιά του και την κρατάει ψηλά, απ’τα κεφάλια πάνω των Ανθρώπων. Αναλαμπάδιασε η Καρδιά –σαν ήλιος- και το σκοτάδι διαλύθηκε μέσα στο φως. Και οι Άνθρωποι –κατάπληκτοι- μαρμάρωσαν.
-Εμπρός, φωνάζει ο Ντάνκο και ρίχνεται μπροστά, στην πρωτινή του θέση, ψηλά κρατώντας την Φλεγόμενη Καρδιά του -που φώτιζε την Μοίρα των Ανθρώπων. Τον ακολούθησαν σαν μαγεμένοι. Το Δάσος αντιβούισε έκπληκτο, μα η βοή του πνίγηκε στον Ήχο των Χρωμάτων. Και τώρα πέθαιναν, μα πέθαιναν δίχως παράπονα και παρακάλια. Έτρεχαν γρήγορα μπροστά, με γενναιότητα  το Φως του Φάρου ακολουθώντας –την Καρδιά του. Και ο Ντάνκο πάντα προχωρούσε προς τα εμπρός και η Φλόγα της Καρδιάς του όλο φούντωνε και φούντωνε. Και τέλειωσε το Δάσος. Και έμεινε πίσω τους, βουβό. Και στα λιβάδια πέρα, στη μεγάλη στέπα σαν ξεμύτισαν, λούστηκαν ξαφνικά από ηλιόφως και καθαρό αέρα ξεπλυμένο απ’την βροχή. Και έλαμψε ο ήλιος και πέρα, το ποτάμι, σαν φιδίσιο σώμα αντιφέγγισε. Σουρούπωνε. Κατά το λιόγερμα, άρχισε να φαντάζει κόκκινο –σαν αίμα- το ποτάμι. Και εκείνος, χαμογέλασε περήφανα.
Και έγινε η Ώρα, Δώδεκα. Στο χώμα πέφτει και η Μάνα Γη προστάζει, και λουλούδια τον αγκάλιασαν. Και δεν τον πρόσεξε κανείς πού έπεσε κάτω. Και μόνο η γενναία του Καρδιά ακόμα άναβε. Και ένας, την πρόσεξε. Και –φοβισμένος- με το πόδι του την πάτησε. Και η Φλογερή Καρδιά του Ντάνκο, χάθηκε για πάντα.»
Η ιστορία του Ντάνκο είναι από το βιβλίο του Μαξίμ Γκόργκι :Η φλογερή καρδιά του Ντάνκο και άλλα διηγήματα.
Το παραμύθι αυτό θεωρείται ένα από τα καλύτερα κείμενα του κλασικού Σοβιετικού συγγραφέα . Βεβαίως, ο συμβολισμός του παραπέμπει ευθέως στο γνωστότερο μύθο του Προμηθέα δεσμώτη.                                             ΠΗΓΗ

KAΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥΣ


Τι ωραία λαμπάκια, δέντρα και χαραγμένα χαμόγελα. Γιορτή της αγάπης; Δεν νομίζω. Η κρατικοποιημένη εκκλησία από τον Μέγα Κωνσταντίνο, καθιέρωσε για το τεράστιο πλήθος των νεοφώτιστων χριστιανών, που έγιναν πιστοί μόλις είδαν ότι συμφέρει, την γιορτή των γενεθλίων του αήττητου Ηλίου, που ήταν βασικά η γιορτή του χειμερινού ηλιοστασίου και κύρια γιορτή του Μίθρα που ήταν ειδικά δημοφιλής στο στρατό, σαν γενέθλια του Χριστού. Η 25η Δεκεμβρίου ήταν γιορτή των Παγανιστών και η τότε χριστιανική εκκλησία ποτέ δεν μπόρεσε να την αφανίσει-όπως θα ήθελε-γι’ αυτό αναγκάστηκε να την προσεταιριστεί, καθώς η παγανιστική λατρεία είχε μεγάλη απήχηση.
Στην αρχή η εκκλησία δεν ενδιαφέρθηκε για τέτοιες γιορτές, ούτε ήταν γνωστό πότε γεννήθηκε ο Χριστός (ιστορικοί επιμένουν πως γεννήθηκε Απρίλιο) και η μόνη ημερομηνία που της δώσανε σημασία ήταν το Πάσχα, η αρχαία εβραϊκή γιορτή και ημερομηνία του θανάτου του Χριστού, όλες οι άλλες ημερομηνίες, σαν τον Ευαγγελισμό, κανονίστηκαν ύστερα με βάση τα Χριστούγεννα. Ξέρω ότι πολλοί θα δυσαρεστηθούν διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές και θα τους χαλάσω την διάθεση…Όμως δεν μπορώ να μην καταφερθώ ενάντια στο καταναλωτικό πανηγύρι των Χριστουγέννων, σ’ αυτή την γιορτή της απόλυτης εμπορευματοποίησης, της θρησκευτικής υποκρισίας και του φιλανθρωπικού αγώνα μεταξύ φορέων, μη-κυβερνητικών οργανώσεων κ.α. στην «προσφορά αγάπης».

Η γιορτή της Coca Cola και του χοντρού κυρίου με τα κόκκινα (έμβλημα της μάσας και του βολέματος, σύμβολο της υπερκατανάλωσης και της παχυσαρκίας), του κέρδους που καλπάζει λόγω των υπέρμετρων δαπανών των καταναλωτών και από την άγρια οικονομική εκμετάλλευση των εργαζομένων που πολλοί απ’ αυτούς θα δουλεύουν εξοντωτικά ωράρια για να συνεισφέρουν στον μαραθώνιο αλλοτρίωσης και καταναλωτικού ηδονισμού. Ο Άγιος Βασίλης του δυτικού πολιτισμού είναι ένα παλιό κόλπο του marketing, το οποίο κατάφερε να ξεχωρίσει ως αυτοτελές σύμβολο και ν’ αποκοπεί απ’ το γνωστό αναψυκτικό.
Το επίπλαστο ευχάριστο κλίμα των Χριστουγέννων, το οποίο δημιουργείται μέσω των διαφημίσεων και των καταναλωτικών προτύπων είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην κοινωνική αποξένωση και την μελαγχολία που αισθάνονται πολλοί άνθρωποι εξαιτίας του αστικού πολιτισμού . Τα άτομα αυτά ωθούνται στην ανάγκη για κατανάλωση, ώστε να συμπληρώσουν το εσωτερικό τους κενό, βρίσκοντας υποκατάστατα για τη χαμένη τους ευτυχία. Μόνο που το κενό μεγαλώνει όσο αυξάνονται τα αντικείμενα. Τα Χριστούγεννα υποτίθεται ότι είναι η γιορτή της αγάπης προς τον συνάνθρωπο κ.λ.π, μα παρ’ όλα αυτά υπερτονίζεται η ταξική διαφορά.
Που είναι η καθημερινή αλληλεγγύη και αγάπη; Γιατί σας αρέσει να ζείτε σε παρενθέσεις και πραγματικότητες με ημερομηνία λήξης; Βέβαια όσο πιο ψεύτικο το σενάριο, τόσο καλύτερα παίζετε τον ρόλο σας. Τόσο πιο εύκολα κρύβετε τον αληθινό σας εαυτό πίσω από προσωπεία. Μάσκες ψευτοηθικής και δήθεν αυθόρμητες προσφορές. Ελάτε, λυπηθείτε ξανά έστω και για μια φορά τον χρόνο τους αστέγους, τους ηλικιωμένους στους Οίκους ευγηρίας, τα παιδιά στα ορφανοτροφεία, τις φτωχές οικογένειες.
Αποκτήστε το άλλοθι που ζητάτε για να συνεχίζετε να καταβροχθίζετε ότι trendy προϊόν κυκλοφορήσει. Συμβάλετε στην μιζέρια των «μη προνομιούχων», ανεβάστε την δική σας θέση. Το ενδιαφέρον σας είναι κίβδηλο και θα χαθεί μόλις σβήσουν τα λαμπάκια στα παράθυρα, μόλις μαζευτούν τα δέντρα και εξαφανιστούν τα λοιπά στολίδια. Προσποιηθείτε εγκαρδιότητα λόγω της «εορταστικής ατμόσφαιρας».
Δεν θα συμμετέχω σε καμία φιέστα σαν κι αυτές που διοργανώνετε «για να ξεχάσει ο κόσμος τα προβλήματά του». Δεν μ’ αρέσουν οι στημένες σας γιορτές. Γιατί δίνετε δώρα μια φορά τον χρόνο μόνο; Και δεν εννοώ υλικά απαραίτητα. Αντικαταστάθηκαν τα δικαιώματα από τα δώρα; Δεν θέλω δώρο από κανέναν Άγιο Βασίλη.

Καζαντζάκης Νίκος:Η ΣΙΓΗ



Ασκητική




Η ΣΙΓΗ

     Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου. ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει: "Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ, κανένας δεν μπορεί να με σβήσει"!


     Δέντρο φωτιά γίνεται ολομεμιάς το Σύμπαντο. Ανάμεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαμένος στην κορυφή της πυρκαγιάς, κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον καρπό της φωτιάς, το Φως.

     Από την αψηλή τούτη κορυφή κοιτάζω την κόκκινη γραμμή που ανηφορίζει. Τρεμάμενο αίματερό φωσφόρισμα, που σούρνεται σαν έντομο ερωτεμένο μέσα από τους αποβροχάρικους γύρους του μυαλού μου.


     Εγώ, ράτσα, άνθρωποι, γης, θεωρία και πράξη, Θεός, φαντάσματα από χώμα και μυαλό, καλά για τις απλοϊκές καρδιές που φοβούνται, καλά για τις ανεμογγάστρωτες ψυχές που θαρρούν πως γεννούνε.

    "Από πού ερχόμαστε; Πού πηγαίνουμε; Τί νόημα έχει τούτη η ζωή;" φωνάζουν οι καρδιές, ρωτούν οι κεφαλές, χτυπώντας το χάος. Και μια φωτιά μέσα μου κίνησε ν' απαντήσει. Θα 'ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να καθαρίσει τη γης. Θα 'ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να εξαφανίσει τη γης. Αυτή είναι η Δευτέρα Παρουσία.

     Μια γλώσσα πύρινη είναι η ψυχή κι αγλείφει και μάχεται να πυρπολήσει τον κατασκότεινο όγκο του κόσμου. Μια μέρα όλο το Σύμπαντο θα γίνει πυρκαγιά. Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού μου. Ανάμεσα σε δυο μεγάλες πυρές χορεύουμε και κλαίμε. Λαμποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασμοι και τα κορμιά μας. Γαλήνιος στέκουμαι ανάμεσα στις δυο πυρές κι είναι τα φρένα μου ακίνητα μέσα στον ίλιγγο και λέω: "Πολύ μικρός είναι ο καιρός, πολύ στενός είναι ο τόπος ανάμεσα στις δυο πυρές πολύ οκνός είναι ο ρυθμός ετούτος της ζωής. Δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω! Βιάζουμαι"! Κι ολομεμιάς ο ρυθμός της γης γίνεται ίλιγγος, ο χρόνος εξαφανίζεται, η στιγμή στροβιλίζεται, γίνεται αίωνιότητα, το κάθε σημείο -θες έντομο, θες άστρο, θες Ιδέα- γίνεται χορός. Ήταν φυλακή, κι η φυλακή συντρίβεται κι οι φοβερές δυνάμες μέσα λευτερώνουνται και το σημείο δεν υπάρχει πια!
     Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή. Όχι γιατί το περιεχόμενο είναι η ακρότατη άφραστη απελπισία για η ακρότατη άφραστη χαρά κι ελπίδα. Μήτε γιατί είναι η ακρότατη γνώση, που δεν καταδέχεται να μιλήσει, για η ακρότατη άγνοια, που δεν μπορεί.

     Σιγή θα πει: Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας. πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δε φωνάζει. Ωριμάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια με το Σύμπαντο.Αρμοδέθηκε πια, σοφίλιασε με την άβυσσο, όπως ο σπόρος του αντρός με το σπλάχνο της γυναίκας. Είναι πια η άβυσσο η γυναίκα του και τη δουλεύει, ανοίγει, τρώει τα σωθικά της, μετουσιώνει το αίμα της, γελάει, κλαίει, ανεβαίνει, κατεβαίνει μαζί της, δεν την αφήνει!

     Πώς μπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόμους. καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος.

     Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν' ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν' ανοιχτεί δεν υπάρχει. Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του.

     Μέσα στη βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορφή σε κορφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωμό, τραγουδά, κρεμάμενος στην άβυσσο, το μαγικό τούτο περήφανο ξόρκι:

   ΠΙΣΤΕΥΩ Σ' ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ' ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.

   ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ' ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΦΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

   ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ. ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

   ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

  "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ. ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.

   ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ".

   ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ".

   ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:
   ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!                                                          ΠΗΓΗ

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ...ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...ΔΕΝ ΤΟ ΖΟΥΜΕ...ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΛΕΚΑ ΕΧΩ ΠΕΣΕΙ ΣΤΑ "ΣΚΛΗΡΑ"...

ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΝΕΙ  Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΤ1 ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ.ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΗ ΔΟΣΙΛΟΓΟ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟ....ΕΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ...

ΗΛΙΘΙΕ ΤΑ ΖΩΑ ΞΥΠΝΑΝΕ...ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΤΙ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ...


Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ιούλιος Έβολα JULIUS EVOLA.Η ζωή και το έργο του.


Ο Giulio Cesare Evola γεννήθηκε στην Ρώμη στις 19 Μαϊου 1898. Η συγγραφική του δραστηριότητα εκτείνεται σε έναν χρονικό ορίζοντα έξι δεκαετιών του 20 αιώνος, από το 1920 ως το 1974, ενώ κείμενά του μεμονωμένα ή συγκεντρωμένα σε ανθολογίες κυκλοφόρησαν και μετά τον θάνατό του που επήλθε στις 11 Ιουνίου 1974 στην οικία του στην Ρώμη. Το έργο του μπορεί να διαχωριστεί κατά προσέγγιση σε τρεις βασικές περιόδους: την καλλιτεχνική, την φιλοσοφική και την τρίτη και κυριότερη που αφορούσε την ενασχόλησή του με την Παράδοση. Με την λέξη αυτή δεν εννοούσε την από συνήθεια και ουσιαστικώς μηχανική τήρηση εθίμων η τελετών. Αυτό άλλωστε ισοδυναμεί με τον θάνατο της παραδόσεως και όχι με την μετάδοσή της από γενιά σε γενιά, ενώ είναι και ένα από τα χαρακτηριστικά της Κάλι Γιούγκα των ινδικών κειμένων, η οποία αποτελεί το αντίστοιχο της εποχής κυριαρχίας του Σιδηρού Γένους του Ησιόδου. Αντιθέτως με την λέξη αυτή εννοεί την μεταβίβαση διδασκαλιών μεταφυσικού περιεχομένου, οι οποίες σκοπό έχουν την στροφή του ανθρώπου προς το υπερανθρώπινο πεδίο, το πνευματικό φώς και την συνακόλουθη απελευθέρωσή του από το γήινο και το χθόνιο στοιχείο. Η Παράδοση αυτή φυσικά είναι η Υπερβόρεια Παράδοση την οποία θα μεταφέρουν στις νέες πατρίδες τους τα Άρια φύλα και η οποία έτσι θα εκφρασθεί στην διάρκεια του χρόνου με διάφορες μορφές, αναλόγως και με την επικράτησή της ή όχι κατά την ανάμειξή της με μη Άριες διδασκαλίες. Οι θέσεις που εξέφρασε γύρω από έννοιες όπως το Κράτος, η Φυλή, η Ιεραρχία, ο Πόλεμος, η Ειρήνη, ο Νόμος, η Κουλτούρα και τις οποίες βάσισε σε διδασκαλίες τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσεως, σχετίζονταν άμεσα και εκπορεύονταν από Παραδοσιακές αρχές οι οποίες λειτουργούν ως άξονες, ως φωτεινά κέντρα σταθερά και ανεπηρέαστα από τον κύκλο των μεταβαλλόμενων συνθηκών και μορφών. Όσον αφορά τον βίο του, οι πληροφορίες για τα παιδικά του χρόνια και τα χρόνια της εφηβείας όπως και για την καταγωγή του και την οικογένειά του είναι ελάχιστες, εφόσον και ο ίδιος απέφευγε να παραθέτει τέτοιου είδους στοιχεία, που δεν θεωρούσε πως ήταν τόσο σημαντικά και τα οποία γνωστοποιούσε, όπως αναφέρει και στη πνευματική αυτοβιογραφία του “Il Cammino del Cinabro”, μόνο κατά το μέτρο που διαφώτιζαν πλευρές του έργου του. Πίστευε πως η κριτική για την πνευματική εξέλιξη και την πορεία ενός ατόμου δεν μπορεί να βασίζεται αποκλειστικώς σε βιογραφικά στοιχεία, διαφωνούσε δηλαδή με την αντίληψη πως ο άνθρωπος καθορίζεται μόνο από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του, καθώς πολλές φορές το άτομο ενεργεί υπό τη επήρεια δυνάμεων που υπερβαίνουν αυτό το ίδιο, ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιεί. Επίσης θεωρούσε πως πολύ σημαντική ήταν η «προσωπική εξίσωση», όπως χαρακτηριστικά έλεγε, του κάθε ανθρώπου. Για τον εαυτό του ανέφερε πως βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τις επικρατούσες ιδέες στην χώρα που γεννήθηκε, όσο και με τις αντιλήψεις του οικογενειακού του κύκλου, ενώ η προσωπική του εξίσωση χαρακτηριζόταν από δύο τάσεις: Μία «βραχμανική» που τον ωθούσε να υπερβεί το ανθρώπινο στοιχείο μέσω της ενατενίσεως και του διαλογισμού, με αποτέλεσμα να νοιώθει αποστασιοποιημένος από το γήινο και το εγκόσμιο πεδίο και μία πολεμική τάση προσήκουσα σε έναν κσατρίγια, η οποία τον έστρεφε προς την δράση, την ασυμβίβαστη στάση και την κατάφαση του Εγώ. Σε νεαρή ηλικία θα έρθει σε επαφή με το έργο του Friedrich Nietzche και θα εντυπωσιαστεί από την εξοντωτική κριτική που άσκησε ο τελευταίος στην αστική ηθική, όπως και από την εναντίωσή του στον Χριστιανισμό. Πριν τον Α’ ΠΠ θα αναπτύξει σχέσεις με τον κύκλο γύρω από τον Τζιοβάνι Παπίνι όπως και τους Φουτουριστές και τον Μαρινέτι γοητευμένος πάλι από την αντισυμβατικότητα και την επαναστατικότητά τους. Είναι η εποχή που οι Φουτουριστές διακηρύττουν πως «ο πόλεμος είναι η μόνη υγιεινή», φράση που σίγουρα τράβηξε την προσοχή του νεαρού Έβολα με την πολεμική προδιάθεση. Μέσω της αναγνώσεως των εντύπων του Παπίνι θα έρθει επίσης σε επαφή με παραδοσιακά κείμενα τόσο της Ανατολής όσο και με θρησκευτικούς διανοητές της Δύσεως όπως ο Μάιστερ Έκχαρτ. Τελικώς όμως θα απομακρυνθεί από αμφότερες τις ομάδες, εξαιτίας της επιφανειακότητος, της ασυνέπειας και της επιδεικτικότητος που της χαρακτήριζε. Στην διάρρηξη των σχέσεων θα τον οδηγούσε και ο αντιγερμανισμός τόσο του Παπίνι όσο και του Μαρινέτι, οι οποίοι υποστήριζαν την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, ενώ ο ίδιος επιθυμούσε την συμπαράταξη με τις Κεντρικές Δυνάμεις. Μάλιστα σε άρθρο του εκείνη την εποχή έγραψε πως αν η Ιταλία συμμαχούσε τελικώς με τις δυνάμεις της Αντάντ και εισερχόταν στον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας, αυτό θα έπρεπε να γίνει αφού υιοθετούσε γερμανικές αξίες και αντιλήψεις.
Την περίοδο του πολέμου θα υπηρετήσει ως έφεδρος αξιωματικός του πυροβολικού χωρίς όμως να δει σημαντική δράση. Μετά τον πόλεμο θα βιώσει μία ισχυρή υπαρξιακή κρίση η οποία θα τον οδηγήσει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Θα την ξεπεράσει όμως μετά την ανάγνωση ενός βουδιστικού κειμένου που θα τον κάνει να αντιληφθεί πως η επιθυμία του για αυτό-διάλυση ήταν ένας ακόμη δεσμός με την άγνοια, τον οποίο και έπρεπε να αποκόψει. Η επαύριος του Α’ ΠΠ σηματοδοτεί την «καλλιτεχνική του περίοδο» κατά την οποία θα συνδεθεί με το κίνημα του Ντανταϊσμού και θα γνωρίσει προσωπικά τον ιδρυτή του Τριστάν Τσάρα. Το 1920 θα συγγράψει ποίηση και θα εκδώσει το βιβλίο του Arte Astratta (Αφηρημένη Τέχνη), ενώ πίνακές του θα εκτεθούν στη Ρώμη και στο Βερολίνο. Το 1921 θα εγκαταλείψει την ζωγραφική και την ποίηση εφόσον πίστευε πως είχε εξαντλήσει κάθε δυνατότητα σε αυτούς τους τομείς
Τα χρόνια από το 1921 εώς το 1927 εντάσσονται στην «φιλοσοφική περίοδο», οπότε και θα αναπτύξει το σύστημα του «Μαγικού Ιδεαλισμού» το οποίο θα εκθέσει με μία σειρά άρθρων, διαλέξεων και κυρίως στα βιβλία του «Δοκίμια περί του Μαγικού Ιδεαλισμού», «Θεωρία του Απόλυτου Ατόμου», «Το Άτομο και η Γένεση του Κόσμου», ενώ την ίδια περίοδο θα γραφεί και το «Φαινομενολογία του Απόλυτου Ατόμου» το οποίο όμως θα εκδοθεί το 1930. Το 1923 θα εκδοθεί η εισαγωγή του στο Τάο-Τε-Κινγκ του Λάο Τσε με τίτλο «Το Βιβλίο της Ζωής και της Αρετής» (Il Libro della Via e della Virtu). Η ενασχόληση με τον Λάο Τσε θα είναι και μία ώθηση για την σταδιακή απομάκρυνση του Έβολα από το ρεύμα του Ιδεαλισμού και από την σύγχρονη φιλοσοφία εν γένει, αν και εκείνη την εποχή όπως καταγράφει και ο ίδιος ερμήνευε τα παραδοσιακά κείμενα που μελετούσε υπό το πρίσμα του Ιδεαλισμού, τον οποίο και προσπαθούσε να αναμείξει με τις παραδοσιακές διδασκαλίες, προκαλώντας κατά κάποιο τρόπο μία μόλυνσή τους από νεωτερικά στοιχεία. Για την ακρίβεια προσπαθούσε όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, αλλά και όπως υποστήριξε σε γράμμα του προς τον Γάλλο Παραδοσιολόγο Ρενέ Γκενόν, να παρουσιάσει Παραδοσιακές μεταφυσικές διδασκαλίες μέσω του φιλοσοφικού του συστήματος, μία προσπάθεια όμως που όπως ομολογούσε δεν είχε τα ανάλογα αποτελέσματα. Όπως συνέβη και με την ενασχόλησή του με την τέχνη έτσι και η φιλοσοφική του περίοδος έλαβε ένα τέλος την στιγμή που θεώρησε πως έκανε αυτό που έπρεπε να γίνει και πως πλέον δεν υπήρχε κάτι περισσότερο.
Το 1925 θα εκδόσει το «Ο Άνθρωπος ως Δύναμη», το οποίο θα επανεκδοθεί αναθεωρημένο το 1949 με τίτλο « Η Γιόγκα της Δυνάμεως». Εδώ πραγματεύεται τις Ταντρικές διδασκαλίες, την σχέση μεταξύ Ανατολής και Δύσεως και το πώς το πνεύμα των Τάντρας, με την έμφαση που έδινε στον μετασχηματισμό των στοιχειακών δυνάμεων που κυριαρχούν στην Κάλι-Γιούγκα ή Σκοτεινή Εποχή, μπορούσε να εφαρμοσθεί στην εξέλιξη των αξιών που κυριαρχούν στην νεώτερη Δύση. Άσκησε επίσης κριτική στην σύγχρονη επιστήμη για την οποία πίστευε πως όσο και αν διεύρυνε τις γνώσεις του ανθρώπου στο τεχνολογικό πεδίο, τον άφηνε παρόλα αυτά στο σκοτάδι όσον αφορά την ουσία της υπάρξεώς του, εφόσον στο υπόβαθρό της βρίσκονταν ωφελιμιστικές και δημοκρατικές αρχές, οι οποίες ουδεμία σχέση είχαν με οποιαδήποτε προσπάθεια αυτοπραγματώσεως του ατόμου.
Το 1927 μαζί με άλλους Ιταλούς εσωτεριστές θα δημιουργήσει την Ομάδα Ουρ η οποία θα εκδόσει μέχρι το 1929 μία σειρά μονογραφιών που θα εκδοθούν σε τρεις τόμους με τη ονομασία «Εισαγωγή στην Μαγεία: Η Μαγεία ως Επιστήμη του Εγώ». Παράλληλα η ομάδα θα επικεντρωθεί στην εκτέλεση τελετουργιών που σκοπό είχαν να αποκαταστήσουν την επαφή με μία ανώτερη δύναμη, η οποία θα επηρέαζε το έργο του κάθε μέλους ξεχωριστά, αλλά και τις συλλογικώς επικρατούσες αντιλήψεις, με απώτερο στόχο την αναβίωση των Ρωμαϊκών ιδεωδών. Η δραστηριότητα της ομάδος εν τέλει θα πάψει ύστερα από εσωτερικές διαφωνίες και σχίσματα.
Το 1928 θα εκδοθεί το βιβλίο του το οποίο θα προκαλέσει και μία θύελλα αντιδράσεων εναντίον του. Ο τίτλος του ήταν «Παγανιστικός Ιμπεριαλισμός» και ήταν το πρώτο βιβλίο του που ήταν πολιτικό ενώ χαρακτηριζόταν από έντονο πολεμικό ύφος, το οποίο και αναθεώρησε στα μεταγενέστερα χρόνια χωρίς όμως να απορρίψει τις αρχές από τις οποίες διαπνεόταν όταν το συνέγραψε, αρχές τις οποίες θα συνέχιζε να υπερασπίζει μέχρι τέλους. Το περιεχόμενό του ήταν μία λυσσώδης κριτική των αιτίων της Ευρωπαϊκής παρακμής και ταυτοχρόνως η έκθεση των αξιών οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως σταθερά σημεία αναφοράς για αυτούς που ήταν αποφασισμένοι να αντισταθούν στην καθοδική πορεία. Βασική ρίζα των δεινών της Ευρώπης θεωρούσε την αποδυνάμωση και εξάλειψη της έννοιας της ιεραρχίας η οποία οδήγησε στην αρπαγή της εξουσίας από τους αστούς και τους πληβείους, στον υλισμό, στον θετικισμό και την αποπνευματοποίηση της δράσεως. Το αντίδοτο στην κατάσταση αυτή ήταν η αναβίωση του αρχαίου ρωμαϊκού ήθους και της ιδέας του Imperium, όχι απλώς ως θελήσεως για εδαφική εξάπλωση και επίτευξη υλικών στόχων, αλλά ως δυνάμεως που απορρέει από την εγγενή ανωτερότητα του φέροντος, ως δυνάμεως απολύτου εντός της σφαιρός επιρροής της και ως μεταφυσικής πραγματικότητος που εκδηλώνεται με την μορφή μίας ιεραρχικής και οργανικής κρατικής δομής με υπερεθνικό χαρακτήρα και επικεφαλή ένα πρόσωπο που κατέχει την πνευματική αυθεντία και την πολιτική δύναμη. Η ελπίδα της Ευρώπης να αντισταθεί στην μέγγενη του Αμερικανισμού και του Μπολσεβικισμού θεωρούσε πως ήταν η ένωση των δύο αετών, του Ιταλικού και του Γερμανικού κατά το πρότυπο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Οι αντιδράσεις που προαναφέρθησαν προέρχονταν κυρίως από την Καθολική Εκκλησία και κύκλους εντός του Φασιστικού κόμματος, εξαιτίας της υποδείξεως του χριστιανισμού ως ενός από τους βασικούς παράγοντες της παρακμής, λόγω του εξισωτικού, ανατρεπτικού και ατομικιστικού κηρύγματος που χαρακτήριζε την πρώιμη περίοδό του. Ήταν η εποχή που ο Μουσσολίνι προσπαθούσε να αποσπάσει την υποστήριξη της εκκλησίας. Αποκορύφωμα των προσπαθειών αυτών ήταν οι Συμφωνίες του Λατερανού το 1929, οι οποίες έσβησαν και κάθε ελπίδα του Έβολα για την αναζωογόνηση των προχριστιανικών ρωμαϊκών παραδόσεων.
Το 1930 θα ιδρύσει το περιοδικό “La Torre” («Ο Πύργος»), η έκδοση του οποίου θα σταματήσει μετά από δέκα τεύχη εξαιτίας της κριτικής που ασκούσε στα θεωρούμενα ως «πληβειακά» και «αστικά» στοιχεία του Φασισμού καθώς και στην έλλειψη πνευματικών θεμελίων. Την περίοδο αυτή ο Έβολα θα αναγκασθεί να κυκλοφορεί με την συνοδεία φίλων του που ήταν Φασίστες, υπό τον φόβο επιθέσεως εναντίον του από εχθρικά διακείμενά απέναντί του μέλη του Φασιστικού κόμματος. Toν επόμενο χρόνο θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του για την αλχημεία «Η Ερμητική Παράδοση: Σύμβολα και Διδασκαλίες της Βασιλικής Τέχνης». Παρόλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, μέσω της γνωριμίας του με τον υψηλόβαθμο Φασίστα Ρομπέρτο Φαρινάτσι, θα καταφέρει να συνεχίσει την δημοσίευση δικών του και όχι μόνο κειμένων από τις σελίδες της εφημερίδος “Regime Fascista” («Φασιστικό Καθεστώς») και την στήλη “Diorama Filosofico” («Φιλοσοφικό Διόραμα»).
Από το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του ’30 και ύστερα εντοπίζονται και οι συγγραφικές του προσπάθειες για διαμόρφωση των φυλετικών αντιλήψεων, πάντοτε υπό την Παραδοσιακή οπτική. Απορρίπτοντας την αποκλειστικώς βιολογική θεώρηση της φυλής, η οποία κατά την γνώμη του υποβίβαζε τον άνθρωπο στο επίπεδο του ζώου, διακρίνει τρεις βαθμούς φυλετισμού: τον φυλετισμό α’ βαθμού που εστιάζει στα μορφολογικά και βιολογικά χαρακτηριστικά της φυλής, τον φυλετισμό β’ βαθμού που εξετάζει την ψυχοσύνθεση και τέλος τον φυλετισμό γ’ βαθμού που επικεντρώνει σε πνευματικά ζητήματα, δηλαδή στην αντίληψη κάθε φυλετικού τύπου όσον αφορά μεταφυσικές έννοιες. Ο γ’ βαθμός φυλετισμού ήταν και ο σημαντικότερος χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η εξέταση των μορφολογικών χαρακτηριστικών ήταν αμελητέα. Υιοθετώντας την αρχαιοελληνική και αριστοκρατική αντίληψη περί κάλους, υπεστήριζε πως η εξωτερική ομορφιά αντανακλούσε την εσωτερική συνοχή και τον υγιή πνευματικό προσανατολισμό. Ο ιδανικός Ιταλικός τύπος θα εξέφραζε με τα φυσικά χαρακτηριστικά του τις ρωμαϊκές αρετές της virtus δηλαδή της ανδροπρέπειας, της dignitas (αξιοπρέπεια και κύρος), της Constantia και fortitudo δηλαδή της νοητικής σταθερότητος, της sapientia (σωφροσύνη), της pietas (ευσέβεια όχι όμως με την έννοια της παθητικής λατρευτικής στάσης, αλλά της συναισθήσεως του καθήκοντος απέναντι στο γένος, τους θεούς και την πατρίδα.), της humanitas και της disciplina (συνεκτικότητα χαρακτήρος, εσωτερικός πλούτος και αυτοπειθαρχία), της solemnita (συναίσθηση του μέτρου) και της fides (πίστη ή εμπιστοσύνη). Τα έργα στα οποία εξέθεσε τις αντιλήψεις του ήταν τα: «Τρεις πλευρές του Εβραϊκού ζητήματος», «Ο Μύθος του Αίματος – Γένεση του Φυλετισμού», «Σύνθεση του Δόγματος περί Φυλής» και «Στοιχεία Φυλετικής Διαπαιδαγωγήσεως».
Την δεκαετία αυτή και συγκεκριμένα το 1935 θα εκδοθεί το θεωρούμενο ως magnum opus του “Rivolto Contro il Mondo Moderno” («Εξέγερση Ενάντια στον Σύγχρονο κόσμο»). Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο τμήματα με το πρώτο να αναφέρεται στον Παραδοσιακό κόσμο και το δεύτερο στην εμφάνιση του Σύγχρονου κόσμου, ενώ εντός του εξετάζονταν τα θεμέλια των παραδοσιακών κοινωνικών θεσμών, η έννοια της κάστας, του βασιλικού θεσμού και η σημασία των τελετουργιών, οι σχέσεις των δύο φύλων και οι κύκλοι των πολιτισμών. Ιδιαίτερη έμφαση στο βιβλίο δίνεται στο ηρωϊκό στοιχείο, ενώ ο ίδιος είχε αναφέρει αρκετές φορές πως χρησιμοποιεί την λέξη ήρωας συμφώνως προς την περιγραφή του Ησιόδου στο «Έργα και Ημέραι», οπού το ηρωικό γένος τοποθετείται ανάμεσα στον Χάλκινο και το Σιδηρούν, με την δράση των εκπροσώπων του να αποτελεί μία προσπάθεια παλινορθώσεως της Χρυσής Εποχής. Ο Ήρωας αντιπαραβάλλεται με τον Τιτάνα, ο οποίος αντιπροσωπεύει μία αντίδραση μεν στην κυριαρχία της Σεληνιακής πνευματικότητος, αλλά με αρνητικά αποτελέσματα καθώς χαρακτηρίζεται από άμετρη ενδυνάμωση του Εγώ και όχι από την υπέρβασή του.
Τα χρόνια πριν από τον Β’ ΠΠ, οπότε και κυβερνά το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, ξεκινούν και οι επισκέψεις του στην Γερμανία. Παρά τις όποιες επιφυλάξεις είχε θεωρούσε πως στον Εθνικοσοσιαλισμό έβρισκε τα στοιχεία που έλειπαν στον Φασισμό: Την έμφαση στην παράδοση και τον αγώνα για την διαμόρφωση μίας κοσμοθεάσεως. Εκτός αυτών, η πειθαρχία, η αφοσίωση, η αυτοθυσία και οι ξεκάθαρες ιεραρχικές σχέσεις που χαρακτηρίζονταν από αφοσίωση και πίστη δεν ήταν δυνατόν να μην τραβήξουν την προσοχή του Έβολα. Με την υποστήριξη του Μουσσολίνι και παρότι δεν ήταν απολύτως σύμφωνος με τις θέσεις Ιταλών και Γερμανών θεωρητικών του φυλετισμού θα προσπαθήσει να ξεκινήσει την έκδοση ενός Ιταλο-Γερμανικού περιοδικού για φυλετικά ζητήματα. Η προσπάθεια παρόλα αυτά θα ματαιωθεί λόγω αντιδράσεων υποστηρικτών του βιολογικού φυλετισμού και Καθολικών κύκλων στην Ιταλία. Την ίδια περίοδο θα ταξιδέψει στην Ρουμανία όπου θα γνωρίσει προσωπικά τον Κορνήλιο Κοντρεάνου και θα εντυπωσιαστεί από την προσωπικότητά του, αλλά και από το κίνημα του οποίου ηγούνταν. Θα γράψει άρθρα τόσο για τον χαρακτήρα του Λεγεωναρικού κινήματος που συνένωνε ασκητικά και πολεμικά ιδεώδη με τον εθνικισμό, όσο και για τον τραγικό θάνατο του Κοντρεάνου. Στην Ρουμανία θα γνωριστεί και με τον Μιρτσέα Ελιάντε με τον οποίον θα ανταλλάσσουν αλληλογραφία για τα επόμενα έτη. Κατά την διάρκεια του πολέμου θα συγγράψει σειρά άρθρων για την έννοια του πολεμιστού και της σημασία της στην παλινορθωτική προσπάθεια των δυνάμεων του Άξονος, ενώ θα εκδόσει και το βιβλίο του σχετικά με τον Βουδισμό υπό τον τίτλο «Η διδασκαλία της Αφυπνίσεως». Το 1943 οπότε και ο Μουσολίνι θα ανατραπεί, ο Έβολα παρόλη την αντίθεσή του στην επανεμφάνιση των σοσιαλιστικών στοιχείων του πρώιμου Φασισμού και της αντιμοναρχικής στάσεως της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας, θα σταθεί στο πλευρό των υπερασπιστών της εκτιμώντας την αφοσίωσή τους προς την σύμμαχο Γερμανία σε μία στιγμή που πλέον όλα ήταν χαμένα. Την συγκεκριμένη περίοδο θα συλλάβει και την ιδέα δημιουργίας ενός μετώπου που θα έχει σκοπό να διασώσει ότι μπορεί μετά το τέλος του πολέμου και να αντισταθεί στην επερχόμενη πλημμυρίδα. Το μέτωπο αυτό θα αποτελούταν από μία ελίτ, από τις ομάδες δράσεως και από ένα πολιτικό κόμμα. Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις ματαίωσαν την εκπλήρωση του σχεδίου. Το 1945 βρίσκεται στην Βιέννη όπου μελετά αρχεία που είχαν κατασχεθεί από τα SS με σκοπό την συγγραφή βιβλίου για την ιστορία των μυστικών εταιρειών. Εκεί θα τραυματισθεί βαριά κατά την διάρκεια αεροπορικού βομβαρδισμού καθώς συνήθιζε να μην κατευθύνεται προς τα καταφύγια, αλλά να περπατά μέσα στην πόλη ενώ εξελισσόταν ο βομβαρδισμός για να «δοκιμάσει την μοίρα» όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Αποτέλεσμα του τραυματισμού ήταν η μόνιμη παράλυση από την μέση και κάτω.
Με την επιστροφή του στην Ιταλία το 1948, αφού νοσηλεύτηκε πρώτα σε διάφορες κλινικές, θα βρει προς έκπληξή του έναν κύκλο νεαρών ατόμων που αναζητούσαν την πνευματική του καθοδήγηση. Ο ίδιος πίστευε πως μέσα στο χάος που είχε προκύψει από την επικράτηση των Συμμάχων δεν θα υπήρχαν πλέον άνθρωποι που θα είχαν το σθένος να ανασυνταχθούν και να αντισταθούν. Νοιώθοντας την ανάγκη να τους παράσχει κάποιες κατευθυντήριες γραμμές θα συγγράψει το 1950 τα εννέα σημεία του “Orientamenti” («Προσανατολισμοί») που θα εκδοθεί μαζί με το περιοδικό Imperium που εξέδιδε η ομάδα με το ίδιο όνομα. Ο σεβασμός των νεαρών νεοφασιστών στο πρόσωπό του σε συνδυασμό με διάφορα περιστατικά όπως η τοποθέτηση βομβών από την ομάδα «Μαύρη Λεγεώνα» και η ανακάλυψη σχεδίου αντικομμουνιστικής αντιστάσεως από πρώην οδηγούς τεθωρακισμένων στην Μπολόνια, θα οδηγήσουν στην δίκη του με την κατηγορία της εξυμνήσεως του Φασισμού και της προτροπής δημιουργίας μυστικών ομάδων μάχης. Τελικά θα αθωωθεί και δύο χρόνια μετά το 1953 θα εκδόσει το “Gli Uomini e le Rovine” («Οι Άνθρωποι και τα Ερείπια»). Σκοπός του με το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν να αναλύσει περισσότερο τα όσα είχε αναφέρει στο «Προσανατολισμοί» και να επηρεάσει τους νεολαιίστικους κύκλους του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος ή όσους πιο ριζοσπαστικούς νεολαίους δεν είχαν ενταχθεί σε αυτό. Θα τονίσει την σημασία της απορρίψεως των αρχών που προπαγάνδισε η Γαλλική Επανάσταση και την ανάγκη ξεκάθαρων ιεραρχικών δομών που θα δίνουν την δυνατότητα υγιούς αναπτύξεως των επιμέρους τμημάτων του κρατικού οργανισμού. Βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη αυτού του είδους κρατικής οργανώσεως αποτελεί η συνεχώς εμφανιζόμενη στην σκέψη του έννοια της υπερβατικότητος του Κράτους, μία εξ άνωθεν δύναμη η οποία μορφοποιεί την κοινωνία, τον λαό, το έθνος. Υπερασπιστής του Κράτους θα είναι όχι το μοναδικό κόμμα, αλλά ένα Τάγμα το οποίο θα είναι η ραχοκοκαλιά και ο φύλακας του Κράτους.
Πέντε χρόνια μετά θα κυκλοφορήσει η «Μεταφυσική του Φύλου» που θα πραγματευτεί την σχέση αρσενικού και θηλυκού, ενώ το 1961 θα εκδοθεί το “Cavalcare la Tigre” («Ίππευσε την Τίγρη»). Οι συνθήκες κατά τον τρόπο που εξελίχθηκαν δημιούργησαν στον Έβολα την πεποίθηση πως δεν υπάρχει κάτι περισσότερο που μπορεί να γίνει στο πεδίο της πολιτικής και πως η καθοδική πορεία δεν μπορεί να αναχαιτιστεί με πολιτικά μέσα. Η στροφή του επομένως στρέφεται στο άτομο που θέλει να μείνει όρθιο. Η εποχή δεν γνωρίζει πλέον θεσμούς που να ολοκληρώνουν την προσωπικότητα του ανθρώπου, όπως συνέβαινε στον Παραδοσιακό κόσμο και το βιβλίο απευθύνεται σε όσους χωρίς να ανήκουν στον σύγχρονο κόσμο είναι εντούτοις αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν ακόμη και τις πιο παροξυσμικές πλευρές του. Η βασική κατεύθυνση δίνεται μέσω του παραδείγματος της ιππεύσεως της τίγρεως: όπως κάποιος ο οποίος έχει ανέβει στην πλάτη της τίγρεως και αναμένει την στιγμή που θα εξαντληθεί και δεν θα μπορεί πλέον να τον βλάψει, έτσι και ο διαφοροποιημένος άνθρωπος θα μεταστοιχειώσει σε θετικά τα αρνητικά στοιχεία του σύγχρονου κόσμου μετά την εξασθένηση της καταστροφικής ορμής τους.
Το 1963 θα εκδοθεί η πνευματική του αυτοβιογραφία “Il Cammino del Cinabro” («Ο Δρόμος της Κιναβάρεως”), ενώ μέχρι τον θάνατό του θα εκδόσει την συλλογή δοκιμίων «L’ Arco e la Clava” («Το Τόξο και το Ρόπαλο»), μία κριτική του Φασισμού και την αναθεωρημένη έκδοση της εργασίας του για τον Ταοισμό.
Θα πεθάνει στις 11 Ιουνίου 1974 στην Ρώμη. Θα ζητήσει πριν πεθάνει να τον μετακινήσουν σε όρθια στάση, ώστε να αντικρύσει τον θάνατο με τον ίδιο τρόπο όπως και μορφές της Ευρωπαϊκής Παραδόσεως σαν τον Κούχουλαϊν και τον Ρολάνδο. Οι στάχτες του τοποθετήθησαν στον παγετώνα του όρους Ρόζα από ομάδα φίλων του που ανερριχήθησαν ως το σημείο αποθέσεως.                         ΠΗΓΗ