ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (1871-1910) Ὁ προφήτης τοῦ Ἑλληνισμοῦ: 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ

Φωτογραφίες καὶ εἰκόνες

Φωτογραφία τοῦ Περ. Γιαννόπουλου, ἡ μοναδικὴ ποὺ ἔκανε σὲ φωτογράφο. Τὴ φωτογραφία αὐτή, λίγες μέρες πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό του, τὴν ἔσκισε ὁ ἴδιος σὲ φιλικό του σπίτι. Συγκολλήθηκε καὶ ξαναφωτογραφήθηκε. (περ. «Νεοελληνικὰ Γράμματα», τ. 77, 21-5-1938, σελ. 6) (α' δημοσίευσις: ἐφ. «Ἐμπρός», 13-4-1910· ἀναδημοσιεύσεις: περ. «Ἑλληνικὰ Γράμματα», τόμ. Δ', 1-2-1929, σελ. 177· περ. «Νεοελληνικὰ Γράμματα», τ. 77, 21-5-1938, σελ. 6· ἐφ. «Ἐλεύθερον Βῆμα», 24-5-1938· ἐφ. «Ἡ Καθημερινή», 30-5-1938· ἐφ. «Μακεδονία» Θεσσαλονίκης, 30-5-1938· ἐφ. «Ἀκρόπολις», 6-6-1938· Κ.Θ. Δημαρᾶς, «Ἱστορία τῆς Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας», 9η ἔκδ., γνώση, 1999, σελ. 523) Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος (ὄρθιος) φωτογραφημένος στὸ ναὸ τῆς Ἀπτέρου Νίκης. Ἀριστερά: Ἡ Ρωξάνα Βασμαζίδη-Βολονάκη, ἡ Πανωραία Σχίζα, ἀδελφή του. Δεξιά: Ἡ Εὐγενία Μαυροκορδάτου, ἀδελφή του, μιὰ Ρωσσίδα φίλη, ἄγνωστη πιά, κι᾿ ὁ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου κ. Μ. Σακόρραφος. (Τὴ φωτογραφία αὐτή, ἀνέκδοτη ἴσαμε σήμερα, ποὺ εἶναι ἀπὸ τὶς σπάνιες ποὺ διεσώθηκαν, μᾶς τὴν παραχώρησε εὐγενικὰ ὁ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου κ. Μ. Σακόρραφος.) (περ. «Νεοελληνικὰ Γράμματα», τ. 77, 21-5-1938, σελ. 4) Ὁ Περ. Γιαννόπουλος ἀναπαυόμενος. Σκίτσο ἀνέκδοτο τοῦ ζωγράφου Σ. Ἰωαννίδη (1909). Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ Γιαννόπουλος πρὶν αὐτοκτονήσει, προσπάθησε νὰ ἐξαφανίσει συστηματικά, ἐκτὸς ἀπὸ κάθε χειρόγραφο ἢ δημοσίευμά του, καὶ τὶς φωτογρφίες του ποὺ βρίσκονταν σὲ φιλικὰ σπίτια. Τὸ σκίτσο αὐτὸ διασώθηκε στὴν οἰκογένεια τοῦ κ. Κατσίμπαλη. (περ. «Νεοελληνικὰ Γράμματα», τ. 77, 21-5-1938, σελ. 1) Περικλῆς Γιαννόπουλος (σκίτσο φανταστικό) Περικλῆς Γιαννόπουλος (σκίτσο φανταστικό) Περικλῆς Γιαννόπουλος, ὁ ἅγιος τῆς ἑλληνικῆς νεολαίας (περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 107, Νοέμ. 2002) 1964, Μνημόσυνο γιὰ τὸν Περικλῆ Γιαννόπουλο. Ἐμπρός: Δημήτρης Πικιώνης, Δημήτρης Λαζογιῶργος - Ἑλληνικός, Λίνος Καρζής. Πίσω: Δημήτριος Παπαστρατηγάκης, Γ. Μετσόλης, Ἰ.Μ. Χατζηφώτης (προφίλ), Ἔλλη Λαμπρίδη, Γιῶργος Σταμπολῆς, ἄγνωστος, κα Καραβίδα. (Ἡ φωτογραφία ἀπὸ τό: Λίνος Καρζής, «Οἱ Ἕλληνες πλάθουν τὸ νέο τους μύθο», Πελασγός, 1995 (α' ἐπανεκτύπωση))

Ἐξώφυλλα βιβλίων καὶ περιοδικῶν

Περικλῆ Γιαννόπουλου Ἄπαντα, Νέα Θέσις, 1963

Περικλῆ Γιαννόπουλου Ἄπαντα, Ἐλεύθερη Σκέψις, β' ἐπανέκδοσις 1999 (α' ἔκδ. 1988), ISBN 960-7931-17-3

«Ἴων Δραγούμης - Τὸ ἀνθολόγιο τοῦ «Νουμᾶ» (Ἐπίμετρο: ἐννέα ἐπιστολὲς τοῦ Περικλῆ Γιαννόπουλου στὸν Ἴωνα Δραγούμη)», εἰσαγωγὴ-σχόλια: Στέφανος Μπεκατῶρος, Ἐναλλακτικὲς Ἐκδόσεις, 2002, ISBN 960-427-074-5

Κώστας Γιαννόπουλος, «Περικλῆς Γιαννόπουλος: Πορτραῖτο ποὺ κάηκε στὸ φῶς», σειρὰ «Βίοι Ἁγίων (Ὑπόγειες διαδρομές)», Ἠλέκτρα, 2007, ISBN 978-960-6627-71-2 «Στη ζωή του Περικλή Γιαννόπουλου έβρεχε διαρκώς. Είχε γενηθεί σε μια πόλη υγρή, την Πάτρα. Όταν πέθανε ο πατέρας του, έγινε ένας τσακισμένος άνθρωπος. Τότε ήταν που άρχισε να βρέχει παντού στον κόσμο γι' αυτόν. Βιαζόταν -όχι πως τον ένοιαζε πια η βροχή που τον είχε μουλιάσει. Τα βράδια πνιγόταν στα δάκρυά του. Το έδαφος είχε γίνει ολισθηρό. Βούλιαζε! Η θλίψη φαίνεται πως είναι υγρή. Καθόταν στο στενό του γραφείο και κοίταζε τα χέρια του. Λευκά, με καλοκομμένα νύχια, μακριά δάχτυλα. Κοίταξε την παλάμη του. Τη γραμμή της ζωής. Θαύμασε την ομορφιά της. Ερωτεύτηκε την οσμή της. Τα άνθη του αγρού, τις γαζίες, τις ελιές, τη δάφνη, τα πεύκα. Κι όταν τη φώτισε το φως, άρχισε να γράφει γι' αυτό, για την Ελληνική Γραμμή, την Ελληνική Ζωγραφική.» (ὀπισθόφυλλον)

Νικόλαος Καρρᾶς, «Μὲ ἰδεολογία Ἑλληνική: Νεοέλληνες πνευματικοὶ ἥρωες», Πελασγός, 1998

Νικόλαος Μιχαλολιάκος, «Περικλῆς Γιαννόπουλος: Ὁ Ἀπολλώνιος Λόγος», Χρυσὴ Αὐγή, 2008 «Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια προσπάθεια εμβαθύνσεως στο πνευματικό έργο ενός μεγάλου διανοουμένου του 20ου αιώνος, δια τον οποίον έγραψαν ύμνους και συγκλονίσθηκαν από τον θάνατόν του μεγάλες μορφές του πνεύματος, όπως ο Ίων Δραγούμης (ο πνευματικός του αδερφός), ο Κωστής Παλαμάς και ο Άγγελος Σικελιανός. Ο Περικλής Γιαννόπουλος ήθελε προπαντός να είναι ένα παράδειγμα και η υστάτη πράξις του ήτο πράξις περιφρονήσεως προς τους μικρούς, που εχειρίζοντο και δυστυχώς συνεχίζουν και σήμερα να χειρίζονται τα πράγματα του Μεγάλου μας Έθνους. Κατά τούτο λοιπόν, η απαίτησίς του, απαίτησις για έναν Νέον Ελληνισμό αντάξιον του Αρχαίου ενδόξου Ελληνισμού, απαίτησις δια μιαν Αληθινήν Ελλάδα, παραμένει επιτακτική.»

Πέτρος Χαρτοκόλλης, «Ἰδανικοὶ αὐτόχειρες - Ἕλληνες λογοτέχνες ποὺ αὐτοκτόνησαν», Ἑστία, 2003, ISBN 960-05-1101-2

Γιάννης Καιροφύλας, «Αὐτοὶ οἱ ὡραῖοι τρελοί», Φιλιππότης, 2002

Ἀπόστολος Σαχίνης, «Ἡ πεζογραφία τοῦ αἰσθητισμοῦ», Ἑστία, 1981

Μελέτης Μελετόπουλος, «Περικλῆς Γιαννόπουλος: Βίος, ἔργο καὶ αὐτοκτονία», περ. «Νέα Κοινωνιολογία», τ. 39, Φθινόπωρο 2004, ISSN 1105-8099, σελ. 137-178

Δημήτρης Κιτσίκης, «Ὁ ἅγιος τῆς ἑλληνικῆς νεολαίας Περικλῆς Γιαννόπουλος», περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 107, Νοέμ. 2002       ΠΗΓΗ:pheidias.antibaro.gr